Death - 2

Araya biraz zaman soktuğum için en baştan özür diliyorum.

İlahım olarak gördüğüm, her dinleyişte veya çalma teşebbüsünde farklı şeyler hissettiren, kalitesi ve içtenliği evrensel olarak kabul görmesi gereken grup Death'ten bahsediyoruk.

Bahsedeceğim ikinci şarkı ise çaldığım grubun isminin ilham kaynağı olan albüm Sound of Perseverance'ın ilk şarkısı olan Scavenger of Human Sorrow. Aslında genelde yapmaktan kaçındığım bir olay olan şarkı sözlerini koyup her satırla ilgili methiyeler dizme olayının biraz daha düzenlisini burada yapmak niyetindeyim çünkü bu şarkının sözleri de yine müziği kadar yorucu ve etkileyici. Sözlerden önce müzikal bir bakışı buraya dökecek olursam, Death'in herhalde en karmaşık parçası bu. Ama o kadar kulağa hitab ediyor ki 15 dakikalık gitar solosu dinlediğinizdeki can sıkıntısının aksine şeyler hissediyorsunuz.

What pain will it take
to satisfy your sick appetite
go in for the kill
always in sight-prey
the time always right-feast
feed on the pain-taste
sorrow made flesh-sweet
live how you want
just don't feed on me
if you doubt what i say
i will make you believe
shallow are words from those who starve
for a dream not their own to slash and scar

Big words, small mind
behind the pain you will find
a scavenger of human sorrow
scavenger
abstract theory the weapon of choice
used by scavenger of human sorrow
scavenger

So you have traveled far across the sea
to spread yor written brand of misery

Aslında, What pain will it take to satisfy your sick apetite goin for the kill sözü bile ne kadar ağdalı bir şekilde sözler üzerinde uğraşıldığının bir göstergesi. Müziğin içerisindeki dengesiz ve fazlası ile agresif hava daha bu ilk sözlerle tamamlanmış. Live how you want ile başlayan dörtlüğün de bu atmosferin gittikçe agresifleşmesine bir sebep. Vokaldeki agresifliğin, Chuck'ın gırtlak yapısı veya iyi vokal oluşuna değil iyi söz yazarlığına bağlamak için iyi bir sebep bu eser. Kim böyle şeyler hissedip bu kadar güzel bir dille döktükten sonra bunu resmen haykırırmışçasına söylemez ki?

Sözlerden de azcık bahsetmiş olduktan sonra, müzikalite açısından biraz bahsetmemde yarar var. Death burada arada sırada kullandığı arabik gamları bu sefer nereye oturtacağına %100 anlamış durumda. Bu demek değil ki daha önce kullandığından kötü idi... Oluyordu ama demek ki daha iyisi de olabiliyormuş, hatta en iyi diyebiliriz. Ek olarak Richard Christy ise albümün ilk parçasından davulcunun değişmiş olduğunu bas bas bağırarak göstermiş, benim gözümdeki hala en iyi metal davulcusudur kendileri, her ne kadar çok çok başarılı daha bir sürü davulcu var olmasına rağmen. Albümde olması gerekn tek bir şey hissediyorum o da bas gitarda Steve DiGiorgio'nun olması. Onun Fragile Art of Existence'taki numaralarını bu albüme yapmış olduğunu düşünüyorum da, içimin yağları bi kat daha eriyor.

Bugünlük biraz kısa yazmış olmamdan dolayı affınıza sığınıyor, iyi bir 2009 geçirmenizi diliyor ve bugünlük size bir şarkı önermek istiyorum.

Psycroptic - Cruelly Incarnate